دانلود ترجمه مقاله معماري سفارتخانه هاي ايران زبان معماري

اين مقاله کوششي است براي نشان دادن اين واقعيت که معماري ايراني زنده است و سرشار از تحرک و فعاليت. اميد است که ساخته شدن اين پروژه ها، ايراني بودن “شخصيت” آنها را عيان کند. اگر بپذيريم که معماري گونه اي زبان است، وظيفه ي ما در مقام معماران ايراني اين است که واژه ها، دستور زبان و نحوه زبان خود را بشناسيم. اما همان طور که هر انسان باسوادي وما قادر به شعر گفتن نيست، هر معماري هم نمي تواند با فضا شعر بسازد. اکثر پروژه هايي که بررسي کرديم حاکي از اين هستند که طراحانشان گنجينه ي اصلي باغ ايراني را برگرفته اند و هر آنچه از سرچشمه هاي خارجي به آنها افزوده اند در مقام گونه اي وام گيري بوده است هدايايي که بينش فضاي آنها را غنا مي بخشند، اما “شخصيت” اين فضاها را تعيين نمي کنند.

همان طور که به قول هايدگر “انسان در زبان است”، نوربرگ شولتز مي گفت که “انسان در معماري است”، که اين تحقيقات صحيح است. اتفاقا واژه ي کهن آلماني ” بان”  در عين حال به “بودن” و “سکنا داشتن” يا “زيستن” يا “باشيدن” قابل ترجمه است. از نظر نوربرگ شولتز “زيستن يعني متعلق بودن به يک مکان”، که بي شباهت به گفته ي هايدگر نيست که “هستي مکانگير است”. از ديد نوربرگ شولتز، کار اصلي معماري “تبديل فضا به نظامي از مکان ها است و نگهباني از روح مکان که چيزي نيست جز ترکيبي از عناصر طبيعي و مصنوعي.” اهميت زمين سار که انسان با استفاده از آن و روي آن مي سازد از مفهوم همين “روح مکان” بر آمده است. اين مفهوم “ساختن زمين” در دست بسياري از نظريه پردازان معماري، از جمله کنت فرامپتون ، پرورانده شد، اما نوربرگ شولتز چيزي حدود 25 سال پيشتر، با مطرح کردن اين مفهوم به عنوان “استعداد زمين سار”، از آن به شکلي بسيار شاعرانه سخن مي گفت.